ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Βαριά η Λησμονιά
Δημήτριος Κ. Παπακυριάκου
“Αφιερώνεται στους Αρτακηνούς Πρόσφυγες της Μ. Ασίας”

Βαριά η σκιά σου όταν μόνος περπατάς,
χαμένος στην έρημο του χρόνου.
Βαρύς ο χτύπος της καρδιάς,
βαρύς και ο αντίλαλος του πόνου.

Βαριά η ανάσα της Ζωής, να προσπαθείς να δεις…
λίγο φως, … εκεί πίσω μακριά, στα σύννεφα της λησμονιάς.
Σύννεφα πυκνά, με όξινη βροχή να καίει τα σωθικά,
και εγώ να προσπαθώ να φύγω μακριά.

Σαν τον αετό χτυπημένο απ’ τον καιρό, γυρνώ, πατώ, μα δεν πετώ,
ατενίζω εκεί ψηλά, της πορφυρένιας λησμονιάς την «ομορφιά».
Μα τα φτερά, αδύναμα και αυτά, στάζουν βροχή, δάκρυ και ουρλιαχτά,
μα πουθενά παρηγοριά!

Αφήνω πίσω την ζωή, το σπίτι και την αναπνοή,
αφήνω πίσω μου την μάνα Γη, όνειρα και θαλπωρή,
αφήνω πίσω, Πατέρα…, Μάνα…, Παιδί… και Εγγονή,
στο αγκάλιασμα του Αγγέλου, στην αιώνια στοργή.

© Δημήτριος Κ. Παπακυριάκου

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗΣ

Για τη Μαμά μου
Δημήτριος Κ. Παπακυριάκου
“Αφιερώνεται στις κόρες μου Δανάη και Σεμέλη”

Η μια μου έλικα εδώ… και η άλλη παραπέρα
χωρισμένη στα δυο, Μανούλα μου να προσπαθώ
να γίνω Μια ψυχή για να σε Δω…

Βαρκούλα μοναχή σε θάλασσα αφρισμένη
εμπόδια πολλά, μα μέγας ο σκοπός
Μανούλα μου να προσπαθώ για να σε Δω…

Το λιμάνι μακριά, πολλά τα βάσανα μου
μα πώς να αρνηθώ να προσπαθώ
την τύχη μου να Δω…

Λάμνω, αγωνιώ πάνω στο νερό
σε νιώθω πιο κοντά… την ζήση σου να Δω
κοίτα εκεί… να… πιο πέρα, το άλλο μου μισό

Ελπίδα και χαρά… και να
Ενώθηκα με το άλλο μου μισό
και τώρα πια… Ζω για να σε Δω…

Αχ πότε θα ‘ρθει αυτή η στιγμή
Αδημονώ τόσο πολύ …
Την ζέση μου κρατώ για να σε Δω…

Και να λοιπόν, μετά από καιρό,
Ήρθε η στιγμή να Δω, να Ζήσω, να Αισθανθώ…
Το θάλπος σου το πρωινό, Απρίλη και Δεκέμβρη μήνα ήταν θαρρώ
Μαμά Μανούλα σε αγαπώ!!!

© Δημήτριος Κ. Παπακυριάκου